Opanci su najpoznatija obuća seljaka. Nošeni su kroz cijelu godinu mada su neki u ljetnom periodu ljeti išli i bosi. Proizvodile su se dvije vrste opanaka: obični opanci sa šnalom za kopčanje i opanci oputnjaci sa oputama.Obične opanke nosili su žene i muškarci a oputnjake uglavnom muškarci i to zimi. Oputnjaci su rađeni sa niskim petištem da se je omotana noga obojcima mogla dobro ugurati u opanak. Noge su zimi debelo omatane do koljena obojcima radi topline i vlage a opute se bile unakrsno omatane oko nogu do koljena i vezane ispod koljena tako da se obojci nisu mogli odmatati. Bila je to topla obuća, korištena je zimi kad se po cijeli dan radilo vani na zimi i snijegu. U tome je bio i jedan problem, radeći na snijegu i vlazi obojci su se nakvasili pa su se preko noći morali osušiti ili su morali biti zamijenjeni suhima. Obični opanci nošeni su na toplim čarapama i ljeti na bosim nogama.
Najstariji opančar sela Lonje spominje se Javorina. On je Mijo Kušan opančarski majstor koji se spominje od 1910. god. Imao je i motorni mlin malog kapaciteta.
Ilija Šipuš opančarski majstor spada u red najstarijih opančara sela sa najduljim radnim stažom. Bio je rođen Lonjan i cijeli svoj radni vijek proveo je proizvodeći opanke. I kožu za opanke štavio je sam. Osposobio je više mladih opančara. Volio je rakiju pa se nakad znao i dobro napiti. Antun Kušan Tovček bio je izučeni opančar ali se kratko vrijeme bavio tim zanatom. Josip Zebić bio je priučeni opančar i kratko vrjeme bavio se tim zanatom. Josip Golubić opančarski majstor, doseljenik, bavio se opančarskim zanatom do duboke starosti. Stojan Pejaković opančarski majstor, bavio se tim zanatom dugo. Bio je doseljenik, zadržao se u selu Lonji i oženio domaćom ženom Maricom Lovrić. Za vrijeme svoje opančarske aktivnosti osposobio je nekoliko mladih opančara.
Josip Kušan Đogin, priučeni opančar, tim zanatom bavio se do Drugog svjetskog rata. To je bio i kraj toga zanata u selu Lonji.